Ժամանակով Բաղդադ քաղաքում ապրում էր Հարուն Ալ Ռաշիդ թագավորը։ Հարուն Ալ Ռաշիդ թագավորը սովորություն ուներ շորերը փոխած ման էր գալիս իմանալու, թե ինչ է կատարվում իր մայրաքաղաքում։ Մի գիշեր էլ էսպես, դերվիշի շոր մտած, անցնելիս է լինում մի լուռ փողոցով։ Մի աղքատ տնակից երգի ու նվագածության ձայներ է լսում։ Կանգ է առնում, մտածում է, մտածում,հետաքրքրվում է ու ներս մտնում։ Ներս է մտնում, տեսնում դատարկ մի տնակ, կրակի դեմը փռած կարպետի վրա նստոտած տանտերն ու երաժիշտները։ Քիչ ընթրիքի շուրջը բոլորած նվագում են, երգում ու ուրախանում։
Խաղաղություն ձեզ, ով ուրախ մարդիկ-ասում է Դերվիշը ու մախթում տանտիրոջը։
Բարով եկար, դերվիշ բաբա, համեցեք նստեք, միասին ուտենք աստծու տված մի փոքր հացը ու միասին զվարճանանք,- խնդրում էր տանտերը։
Դերվիշին էլ են հրավիրում ու շարունակում են քեֆը։
Գիշերվա մի ժամին տանտերը երաժիշտներին վճարում է իրենց հասանելիքն ու ճանհապարում ։ Երբ երաժիշտները հեռանում են, դերվիշը տանտիրոջը հարցնում է․
Անունդ ի՞նչ է, բարեկամ-ասում է Դերվիշը
Հասան-Պատասխանում է տանտերը
Ամոթ չլինի հարցնելը, Հասան ախպեր, ի՞նչ արհեստի տեր ես դու, ի՜նչքան փող ես աշխատում, որ էսպես քեֆ ես անում։
Քեֆը շատ փողով չի լինում, դերվիշ բաբա,- պատասխանում է Հասանը- Ամենաչնչին ապրուստն էլ կարող է մարդ ուրախ վայելել և ձերք բերել։ Ես մի փինաչի եմ,աշխատում եմ, օրը մի քիչ բան եմ աշխատում։ Երեկոները բերում եմ, մի մասը ամարդկանց եմ տալիս, մյուսն էլ այս երաժիշտներին, որ եկան։ Նստում ենք, զվարճանում, Թե քեզ նման մի բարի հյուր է գալիս, ավելի լավ է անցնում ժամանակներս։
Անպակաս լինի քո ուրախությունը, Հասան ախպեր, բայց եթե աշխատանքտ կորի ին՞չ պիտի անես-Ասեց Դերվիշ բաբան։
Ինչո՞ւ է կորում, դերվիշ բաբա-ասեց Հասանը։
Օրինակ, թագավորը հրամայում է,որ էլ փինաչիները էլ չպիտի աշխատեն։
Էհ, թագավորի դարդը կտրե՞լ է, ընկնի փինաչիների ետևից, կամ ի՞նչ ենք արել նրան փինաչիներս։ Երբ էդպես բան կպատահի, էն ժամանակ էլ կմտածենք, այժմ քնենք,որովհետև արդեն ուշ է, դերվիշ բաբա։ Քեֆ անողին քեֆ չի պակսիլ։ Աշխարհքի բան է ինչպես բռնես,էնպես էլ կերթա։
Լավ, աստված տա, որ էդպես լինի,- բարեմաղթում է դերվիշն, ու քնում են։
Առավոտը վաղ դերվիշը գնում է։ Նրա գնալուց հետո մունետիկները լցվում են Բաղդադի փողոցներն ու հրապարակները, գոռալով հայտարարում, թե թագավորի հրամանն է, փինաչիների խանութները փակ պիտի մնան, էսօրվանից էլ ոչ ոք իրավունք չունի էդ արհեստով պարապելու։ Զանցառուների գլուխները կթռչեն։
Խեղճ Հասանի ձեռքից էլ բիզը խլում են, վզակոթին տալով դուրս անում իր նեղլիկ խանութից ու դուռը փակում։
Մյուս գիշերը, դարձյալ դերվիշի շոր մտած, Հարուն Ալ Ռաշիդ թագավորը գնում է քաղաքը շրջելու։ Դարձյալ անցնում է էն փողոցով, ուր ապրում էր ուրախ Հասանը։ Դարձյալ երգի ու երաժշտության ձայներ է լսում նրա տանից։ Ներս է մտնում։
Նստում են, ուտում, խմում, ածում, երգում, ուրախանում մինչև կեսգիշեր։
Կեսգիշերին երաժիշտներն իրենց վարձն առնում են, հեռանում։ Մնում են տանտերն ու հյուրը։
Գիտե՞ս ինչ պատահեց, դերվիշ բաբա-Ասաց տանտեր Հասանը
Ի՞նչ պատահեց-Ասաց Դերվիշ Բաբան
Հենց էն, ինչ որ դու գուշակեցիր երեկ իրիկուն։ Էսօր թագավորը հրաման հանեց, մեր արհեստն արգելեց․․․-Ասաց Հասանը
Ի՞նչ ես ասում,-ասում է Դերվիշը-ապա ո՞րտեղից փող գտար, որ էս գիշեր էլ քեֆ արեցիր։
Իսկ եթե թագավորը ջուր ծախելն էլ արգելի էն ժամանակ ի՞նչ ես անելու-Ասաց Դերվիշը։
Ջուր ծախելով թագավորին ի՞նչ վնաս ենք տալիս, որ արգելի ջուր ծախել։ Եվ ինչո՞ւ էսօրվանից մտածեմ դրա համար։ Երբոր կարգելի, էն ժամանակ էլ կմտածեմ,ինչ պիտի անեմ։ Մի վախեցիր,բարեկամս, երբեք չի պակսիլ մի կտոր հաց ու մի անկյուն, որ ես էնտեղ ուրախանամ։
Հասան ախպեր, էսօր ի՞նչ լսեցի, ասում են թագավորը արգելել է ջուր ծախելը, ճշմարի՞տ է արդյոք։
աստված չանի այտպես բան թե չէ բոլոր գործերը կկորի ձեռքիցս-ասաց Հասանը
և այտպես ինչ ասում է Դերվիշը այդպեսել կատարվում է բայց ժամանակ հետո Հասանը ասեց Դերվիշին, որ բերանը խերով բացուի ու Դերվիշը սկսում էր հրաշք բաներ խոսալ,որ առավոտյան կատարվեր ու հետո Հասանին Թագավորը կանչեց և ընդունեց աշխատանքի և Հասանը Դերվիշից Շնորհակալություն հայտնեց։